Update

Nog precies een week, 7 dagen, en dan zit ik al terug op het vliegtuig richting Madrid – Brussel. Het einde van 2 jaar El Salvador, NGO-coöperatie, curriculumaanpassing, Santa Marta, en ZOVEEL meer… Ik kan het eigenlijk nog niet geloven, en ik wil het ook nog niet geloven. Ik wil eerst nog 7 dagen genieten en Salvadoriaantje zijn, om pas daarna terug een nieuw hoofdstuk te beginnen.

Maar eerst wil ik voor jullie nog eens terugblikken op de afgelopen weken. Mijn vorige bericht was “druk druk druk”; en dat was het inderdaad. Vele late avonden of nachtjes en heel vroege ochtenden om het curriculum volledig af te krijgen. Het was een geloop, een gezweet, een gestress… Maar de inspanning van de leerkrachten en ons team gedurende die 2 jaar wierp haar vruchten af: op 23 november presenteerden we ons getransformeerd curriculum aan ouders van Santa Marta en El Rodeo; leerkrachten; personeel van ADES, de plaatselijke NGO; Ludo, de regionale coördinator van VOLENS; personen van het Ministerie van Onderwijs van El Salvador; mensen van de UCA, Universidad Centro Americano; een 75-tal personen in totaal. En het was een succes! De presentatie deden we aan de hand van een fotozoektocht en op elke locatie was er een activiteit waar de mensen op een spelende manier een deel van het curriculum leerden kennen. Op die manier kwam men in contact met de inhoud, maar tegelijkertijd ook met de heel dynamische en participatieve didactiek die we in de school van Santa Marta en El Rodeo willen promoten. Iedereen was heel erg enthousiast, de mensen van het Ministerie verrast over de compleetheid van ons curriculum, de ouders blij met de duidelijk nieuwe wind die door de school blaast, en de leerkrachten “mijn 8 juffrouwen” van het eerste, tweede en derde leerjaar die al die tijd hard gewerkt hebben, straalden van trots en contentement. En ik straalde met hen mee!!! Het was echt waar zo een mooie afsluiter, een climax van zoveel inspanning. Ik genoot met volle teugen!

Juan Ayala, mijn collega, tijdens het welkomswoord

Groepswerk op één van de locaties: het linken van lesmethodes aan lesinhouden

Amparo, één van de leerkrachten tijdens haar getuigenis

Trotse gezichten van enkele van mijn juffrouwen en team

En daarna… nog 2 weken verslagen schrijven, vertalen van het Spaans naar het Nederlands voor Volens, afsluiten… Maar tegelijkertijd ook samen genieten en afscheid nemen met de leerkrachten en de mensen van ADES:

Zo gingen we met alle leerkrachten van Santa Marta en El Rodeo een dag naar “Termos del Río”, een waterpretpark met thermisch water. Gezellig, leuk, gewoon zalig!!! Er was zon, leerkrachten en water en die combinatie leidde tot ernstige onderwijsgesprekken en waterspelletjes, maar vooral veel grappen, gelach en geschater.

Termos del Río

Diezelfde week glipten we met enkele vrouwelijke collega’s weg, we ontsnapten een dag aan jaarverslagen en ondernamen een geheime trip naar de zee. Alle 6 vonden we een excuus uit en gingen we op stap. SUPER tof en gezellig. Het strand was paradijselijk, de zon lekker warm, het eten delicieus en de cocosnoot hemels!!! En de vrouwenklets… meer dan aanwezig, precies 6 kiekens samen op schok.

Playa El Palmar, een paradijselijk mooi strand

Vrouwenklets en grappen

vlnr. Nicoletta, Rubi, Ana Ruth, Daysi, ik en Edith

En dan brak de laatste avond in Santa Marta aan… Samen met mijn 8 juffrouwen organiseerden we een “pupusiada”.  Het werd één leuk feest: eerst allemaal samen de pupusas klaarmaken en dan samen smullen. Het waren de beste pupusas ooit. En ook al kreeg ik van de afscheidsspeeches een krop in mijn keel, ik genoot van elke minuut.

De voorbereidingen van het culinaire hoogtepunt: "La Pupusiada"

las pupusas in de maak

Een gezellig samenzijn

De volgende morgen vertrok ik uit Santa Marta. Niña Julia, mijn huisbazin, die die 2 jaar zo goed voor me gezorgd heeft, was in de verste verte niet te bespeuren. Haar dochter Yaneth vertelde me dat ze al van bij de eerste zonnestralen naar haar koeien was en dat ze tot na de middag niet zou terugkeren, want het afscheid lag haar veel te zwaar… Maar ik ben ze toch nog gaan zoeken om ze een dikke knuffel te geven.

Diezelfde dag organiseerde ADES een afscheidslunch voor me: kippensoep met echte scharrelkippen; om er je de vingers van af te lekken. En dan uiteindelijk mijn afscheidstoer bij alle personeelsleden, veel traantjes, veel verdriet, maar vooral veel dankbaarheid en voldoening. Ik heb zoveel mogen en kunnen leren, op alle vlak, niet enkel over onderwijs, maar ook over politiek, over mensenrechten, over vriendschap, over mensen… mensen met wensen, met dromen, met goesting om ervoor te gaan ondanks veel tegenwind.

En nu… een beetje vakantie, een beetje genieten, een beetje reizen, en veel vriendschap om de bittere pil van het afscheid gemakkelijker te slikken.

Druk druk druk…

Op 23 november moet ik het “Currícula Transformada del Primer Ciclo de Educación Básica de la Comunidad Santa Marta”, of in het Vlaams “Het getransformeerde Curriculum van de eerste cyclus (3 leerjaren) van het basisonderwijs van de Gemeenschap Santa Marta, voorstellen. En even lang als de naam, even veel werk om het volledig af te krijgen. Vanaf maandag gaat het in druk, dus nu nog de laatste details, aanpassingen, wijzigingen… Monnikenwerk!!! En zo voel ik me ook voor het moment: Een vrouwelijk monnikske met short en topke aan, hahaha… Ik ben de laatste dagen bijna niet buiten geweest, zit van 6u30-7.00 tot 23.00 op het computerscherm te staren, ik eet snelle happen om geen tijd te verliezen, zoals deze middag: Sopa Maruchán! Jakkes, een chinees noedelsoepke in een isomobakske. Hoe klaar te maken: In het isomobakske heet water over die gedroogde noedels gieten en klaar. Ik denk dat de garnalen die erin zaten eigenlijk ook van isomo waren, de 3 felgroene erwten smaakten naar plastic… Heel gezond, dat zeker!!!

Maar er is licht aan het eind van de tunnel, het einde is in zicht, nog efkes op mijn tanden bijten. En dan rust… Of dat hoop ik toch, want na 23 november werk ik nog tot 8 december, dus wie weet wat er nog allemaal op mij ligt te wachten.

Maar… voor het ingaan van die monnikentijd, heb ik er wel eerst enkele daagjes van geprofiteerd om energie op te doen. Het verlengd weekend van 30 oktober tot 2 november ben ik met 2 vriendinnen naar Antigua-Guatemala geweest, een prachtig koloniaal stadje op een uurtje van Guatemala City. We hebben uren gewandeld door de straten Antigua, we hebben heel mooie ruïnes bezocht, vooral abdijen, kloosters en kerken (voorbereiding op monniksdagen?) die nu musea of hotels geworden zijn. We hebben koud gehad en ons moeten warmdrinken met een lokaal fruitdrankje “Ponche”. We hebben de eerste nacht in een armtierig hotelletje geslapen en bijna geen oog dicht gedaan omdat het er koud en vuil was. Eigen schuld, dikke bult: niets gereserveerd en naar een toeristisch stadje trekken tijdens het allerheiligenweekend. We hebben gevliegerd zoals alle kinderen van Guatemala doen op 1 en 2 november. We hebben verschoten van de dure toeristenprijzen in vergelijking met El Salvador. Maar we hebben vooral genoten!!!

En nu de foto´s:

Binnentuin van de abdij van de Jezuïeten

De kathedraal van Antigua

El Monasterio de Santo Domingo, nu een luxehotel en museum

El Monasterio de Santo Domingo

Ik zou een goeie wasmeid van die paters geweest zijn, maar ze mogen hun onderbroeken zelf wassen...

Kijk hoe schattig het koddeke van ons paterke

Uitgeteld aan het wachten op een koffietje

Op 2 november een bezoek aan het kerkhof. Het zijn volledige huizen voor de doden, niet gewoon een grafsteen...

De tuin van de Heilige broeder San Pedro

1 november, de vliegerdag bij uitstek in Guatemala

Marta met de meest schattige vliegeraar

Een super weekend!!!

Maïsoogst

Don Alejandro, ook wel bekend als Don Dago, de papa van de familie in Morazán waar ik bijna elk weekend naartoe ga, telt al 83 mooie lentes, maar is nog springlevend en een heel bedrijvige landbouwer. Op zijn land zaait hij jaarlijks maïs en bruine bonen om zijn familie te onderhouden.

Deze week was het tijd om de maïs te oogsten en binnen te halen. Dat is een hele karwei, want voor de Salvadoriaanse boeren is dat puur handenarbeid, en voor Don Dago is dat beulenwerk. Het land dat hij huurt om te bewerken ligt namelijk op een onmenselijk steile helling. Het is dus de maïs oogsten en naar boven sleuren, maar wel opgepast want tussen de uitgedroogde maïsstengels groeien zijn bruine-bonen-plantjes die nu in bloei staan.

Maar met veel toewijding zijn alle maïskolven thuis geraakt. Hun kleine huisje ligt letterlijk vol.

Een huis vol maïs

En nog meer maïs

Volgende week gaat hij samen met zijn bijna even oude broer de kolven van de droge bladeren ontdoen, zodat dan het ontgraanproces kan beginnen. En dan is er terug genoeg maïs om een jaar tortillas, platte maïskoeken, voor de hele familie.

Don Dago is uitgeput, maar heel tevreden en fier dat hij zo’n goeie oogst heeft, meer dan 2 volle netten meer dan vorig jaar!!!

Een verplichte trip naar de US.

Ik heb vorig jaar een hele calvarietocht gelopen om een verblijfs- en werkvergunning te krijgen. Uiteindelijk had ik mijn residentiekaart te pakken begin november 2009 na 10 maanden over en weer geloop naar de Migratiedienst en ze was geldig tot 23 september 2010.

En dus moest ik nu stappen ondernemen: ofwel een verlenging aanvragen van mijn residentie, terug voor een jaar, ofwel het land verlaten en terug binnenkomen als toerist. In de migratiedienst raadden ze me de tweede optie aan: het is veel minder rompslomp, geen onnodige kosten en uiteindelijk toch nooit de kaart in ontvangst nemen, want het proces duurt een 6-tal maanden en ik verlaat het land binnen 3 maanden.

Dus een “verplicht” reisje… Maar het kwam net van pas, juist een paar stressweken achter de rug.

Er is een handelsakkoord tussen 4 Centraal-Amerikaanse landen, El Salvador, Honduras, Guatemala en Nicaragua. Dat maakt dat ze open grenzen hebben en dat je paspoort niet meer gestempeld wordt. Dus om een stempel in mijn paspoort te krijgen en dan terug legaal als toerist in het land te zijn voor de komende 90 dagen, moest ik dus buiten Centraal-Amerika reizen. De beslissing was rap gevallen: ik zou mijn tante en nonkel bezoeken in Florida, land van Mickey en krokodillen.

Ik heb noch krokodillen noch Mikey gezien, maar wel veel andere dingen.

Ik heb bijvoorbeeld wel dolfijnen gezien in de Golf van Mexico. Twee keer zijn we naar het strand gegaan. Ik heb leren vissen met een smijtnet en véél vis gevangen. ´t Was wel kleine vis, maar de meeuwen en zeereigers waren er verzot op.

Clearwater, Florida, Golf van Mexico

Paul aan het vissen met een smijtnet

Mijn eerste worp en direct prijs...

Een onbeschaamde zeereiger

Ook een fietstochtje, een shopdag, uren relax in het zwembad én enorm lekker gegeten, Paul, mijn nonkel is een schitterende kok!!! Het was dus één en al verwenweek.

Maar ik ben ook 3 dagen naar New York gegaan. Norma, zus van de Salvadoriaanse familie bij wie ik het weekend doorbreng, is in augustus 2008 illegaal naar de VS getrokken op zoek naar een betere toekomst. Ze woont op een uurtje trein van Manhattan, samen met haar partner en haar 10 maanden oude Axel; een pracht van een baby! In ieder geval is ze nog niet in het paradijs terechtgekomen: sinds 3 maanden werkloos, nog steeds schulden aan de mensensmokkelaar die haar geholpen heeft bij de tocht, wonen in één enkele kamer met man en kind, torenhoge huurprijs voor die kamer… 

Wat een schattige baby Axel!!!

Axel Alejandro

Norma, mijn Salvadoriaans zusje in New York

En dus wou ik haar zo graag bezoeken en heb dat ook gedaan. Het was echt zo leuk en gezellig om haar terug te zien, haar familie te vertegenwoordigen (want niemand heeft een visum) en uren te kletsen, haar Axelito te verwennen, samen uit eten… Ik ben ook 1 dag naar NY-city getrokken en dat was enorm impressionant. Zo´n contrast: van de kleine huisjes, soms wel krotjes, in Santa Marta, naar superdeluxe wolkenkrabbers. Je voelt je zo klein tussen die gebouwen.

Zicht op New York City vanop The Empire State Building

De financiële buurt van New York, de achterkant van Wallstreet

Ik moet zeggen dat het een grotere cultuurshock was dan wanneer ik naar België ga op vakantie. Alles zo groots (wegen – huizen – gebouwen – auto´s), alles net, proper en blinkend, zo stil en rustig, zoveel producten in de supermarkt…

En voilá, nu terug aan het werk in Santa Marta. We hebben ondertussen een volle week stortregens achter de rug door twee orkanen die ons bezocht hebben, Mathew en Nicole… Alles wakkig, vochtig en kil; schimmel in de aanval en overal modder, modder en nog meer modder. Doordat El Salvador een heel poreuse grond heeft, zijn er verschillende aardverschuivingen, al enkele huizen onbewoonbaar en wegen onbereikbaar… Maar we leven met hoop dat het dit weekend droger wordt en dat de zon eindelijk gaat schijnen.

Lijstje

10 dingen die ik niet leuk vind aan El Salvador:

1. De WC die een broeiplaats is van muggen en daardoor een achterwerk vol met muggenbeten die oh zo jeuken.
2. Pas gewassen, verse kleren aan, schoenen gepoetst en dan ´s morgens in Santa Marta op weg naar de school of naar de bus door de modder ploeteren. Van voor ik op het werk aankom al gedoopt!
3. Mensen die me “Gringa” noemen, het vrouwelijke van “Gringo”, afkomstig van “Green Go!” “Groen Buiten!” De Amerikaanse soldaten buiten! Zij die tijdens de burgeroorlog zoveel leed zijn komen zaaien.
4. Als ik dan uitleg dat ik geen Amerikaanse bent, en dat ze dan toch nog blijven onderstrepen dat ik wel erg lijk op een Amerikaanse.
5. Mensen die spuwen, mannen én vrouwen, te pas en te onpas, gelijk waar, zelfs binnen in het lokaaltje waar ik werk en waar ik mag dweilen.
6. Spinnen in mijn kamer.
7. Kleren die niet drogen door de vochtigheid tijdens het regenseizoen en die beginnen stinken of schimmelen.
8. Evangelische preekster op de bus die een bijna-dood-verhaal vertelt over een dolle koe die haar wou doden, maar God die die koe achteruitblies en zelfs haar nekvel deed flapperen. Alleluia – Amen!
9. Een kiekenpoot in mijn soep, niet de bil hé, maar de poot met tenen en al.
10. Altijd donker om 18u.

 

10 dingen die ik leuk vind aan El Salvador:

1. Mensen die altijd glimlachen.
2. Altijd wel een gesprek op de bus, met gelijk wie, bekend of onbekend volk.
3. Uitzoeken wat de echte naam van iemand is. De meesten worden anders aangesproken dan dat ze eigenlijk noemen en soms is het verband moeilijk te leggen: Loncha voor Leonor, Chunga voor Jesús (vrouw), Chico voor Francisco, Quique voor Enrique, Chepe voor José, Chamba voor Salvador, Chave voor Isabel, Chenta voor Inocente… En er zijn er nog zoveel waarvan ik het nog niet heb kunnen intcijferen.
4. Altijd warm.
5. De solidariteit tussen (vooral de arme) mensen.
6. De natuurlijkheid waarmee iedereen, maar echt wel iedereen, een ander het goede toewenst: bij afscheid komt ALTIJD de zin “Que te vaya bien” – “Het ga je goed”, bij het niezen zegt men ALTIJD “Salud” of “Jesús” – “Gezondheid” of “Jezus”, bij het eindigen van een telefoongesprek hoor je ALTIJD “Que estés muy bien” of “Cuidate” – “Alle goeds” of “Verzorg je”, vooral de oudere bevolking van de dorpen zeggen ALTIJD bij een ontmoeting “Bendito” – “Gezegend”, etc.
7. Zelfs na 1 week regenen bij het begin van het regenseizoen de onvoorstelbaar rappe kleurwissel in de natuur: van alles dor bruin naar fris groen.
8. 100 verschillende gerechten van maïs en bruine bonen, allemaal even lekker en het meest typische de Pupusas.
9. Na het regenen de geur van natte aarde en eucaliptus.
10. In ieders hart de wens, de hoop, de wil en het vaste geloof in een betere toekomst, ook al is de miserie soms o zo uitzichtloos.

Gastboek

Deze keer ook een stukje van ons, ouders van Annelies, die bijna 3 weken El Salvador achter de rug hebben.

Het is een “indrukwekkende” reis geworden, met een toeristisch gedeelte. El Salvador heeft toeristische troeven, maar die zijn helaas te weinig uitgebouwd.

Boottochtje op het meer Suchitlán

Het land heeft andere zorgen. Het is een land met vele facetten: een warme, hartelijke bevolking die wel houdt van feest vieren; muziek is er altijd, optochten ook. Wij maakten de maïsfeesten van Jocoaitique mee, een straatarm dorp in het gebied van Morazán, met zelfs een verkiezing van de maïskoningin: één kleurrijke bedoening.

Kandidaat Maïskoningin

Een ontvangst op het gemeentehuis mocht niet ontbreken en ook het altijd aanwezige verhaal over de burgeroorlog.

Waar je ook komt in het land en zelfs nu nog bijna 20 jaar na het beëindigen van die oorlog, blijven de diepe littekens aanwezig. Elke familie, elk dorp heeft zijn tragisch verhaal over de strijd tegen uitbuiting en onrechtvaardigheid, vóór het recht op een beter bestaan voor elke Salvadoraan.

Een weekend meeleven met de familie van Marta, doet je beseffen hoe goed wij het hebben, doet je nadenken over hoe wij, “verwende nesten”, leven. Het weinig (en het is echt weinig) dat ze hebben, delen ze met een vanzelfsprekendheid die zij niet meer kennen. Don Dago, de papa, een fiere man, 83 jaar oud, bewerkt nog dagelijks zijn maïsveld dat op een onmenselijke helling ligt. Hij laat een diepe indruk na om wie hij is, om wat hij deed en doet voor zijn familie, voor zijn volk.

Don Dago

vlnr. Papa, Lies, Moeke, Marta en Eduardo.

En dan het bezoek aan Santa Marta, daar waar Lies werkt. Het is werkelijk het einde van de wereld: een godvergeten dorp, waar niemand moet zijn, want daar loopt de weg ten einde: dus weinig beweging, weinig handel, met het gevolg armoede troef. De enige “rijkdom” van het dorp is de school met een 800 leerlingen van kleuter tot secundair die met internationale hulp onderwijs biedt.  Een school die de leerkrachten naast hun lesopdracht probeert een betere opleiding te geven, die de leerlingen naast het onderwijs ook probeert bewust te maken van wie ze zijn en waarvoor ze moeten vechten. Het hele dorp bestaat uit families die ook weer zwaar geleden hebben onder de oorlog en in de vluchtelingenkampen in Honduras, die na de oorlag terug van nul zijn herbegonnen.

Een straat in Santa Marta

Acheraf blijf je met vele vragen zitten, ook met de vraag: “Lies, wat drijft je om in dat godvergeten gat te kunnen blijven werken?”

Het is een reis geworden die lang zal blijven nazinderen.

Fotowedstrijd

Er werd een fotowedstrijd georganiseerd en ik werd uitgenodigd om eraan deel te nemen. Maar ik had geen tijd gehad om een foto te selecteren en deel te nemen, dus was het aan mij voorbijgegaan. Maar ik wist niet dat…

Een collega van mij, Nicoletta, coöperante van Italia voor de NGO Progressio die ook in ADES werkt, had enkele weken terug foto´s nodig van het leven in Santa Marta. Ik had haar enkele digitale mappen met foto´s van mij doorgegeven. En zij had blijkbaar een aantal van mijn foto´s geselecteerd en ingediend voor de wedstrijd. Dus ik nam dan toch mee aan de fotowedstrijd.

En wat blijkt nu: ik ben winnaar van de wedstrijd!!!

Met de volgende foto:

Alberto, kleuter uit Santa Marta

Toerist in Nicaragua

Vorige week vertrok ik terug voor enkele dagen naar Nicaragua waar ik een uitwisseling zou doen met een schooltje “Escuela de Cristal”. In deze school voor kleuter- en lager onderwijs gaat men op een alternatieve manier om met leren, een heel groot verschil met andere publieke scholen in Centraal Amerika. De leerlingen leren van in de kleuterklas onder andere via projecten en het realizeren van een onderzoek. Dat maakt dat tegen dat ze in het 3de – 4de leerjaar zitten heel zelfstandig omgaan met hun eigen leer- en ontwikkelingsproces. Het was een heel mooie ervaring!!!

Leerlingen van Escuela de Cristal op interview naar het Ministerie van Milieu

Maar natuurlijk koppelde ik het werk ook aan ontspanning en aan toerisme. Ook al zijn er bepaalde personen die denken dat ik enkel ontspan (Filip), ik verzeker en beloof dat ik echt wel werk en heel plichtsbewust omga met het project.

Maar nu dan toch weer een schrijfsel over de ontspannende momenten:

Op zaterdag ging ik samen met een Vlaamse vrijwilligster, Karen, de Canyon van Somoto. PRACHTIG!!! Het was een groot avontuur. De laatste 3 weken had het veel geregend, dus stond de rivier erg hoog en was er heel veel stroming. We wandelden eerst stroomopwaarts langs de oever, dan een 100-tal meter in eeb roeibootje, dan nog een 100-tal meter met een opgeblazen autoband en daarna vooruitkruipen in het water langs de rotsen. Er was echt wel heel veel stroming en je even loslaten, was terug een 10-tal meter achteruit. Er vergezelden ons 3 plaatselijke gidsen. Eerst hadden ze het ons afgeraden door te sterke stroming, maar uiteindelijk wilden ze het wel proberen met ons. We zijn niet tot het punt geraakt waar men in het droogseizoen wel geraakt, maar zelfs de gidsen geraakten geen meter meer vooruit en ze zeiden dat het te gevaarlijk werd, want plots je evenwocht verliezen in het water kon nare gevolgen hebben: door de stroming tegen een rots geslingerd worden.

Maar het waren 4 uur dolle pret en bewondering van het mooie uitzicht!!!

Eingenlijk is het wel een beetje schaamtelijk: 10 dollar per persoon ( 8.4o euro) voor 3 gidsen en 4 uur avontuur. We hebben dan maar een goeie tip gegeven.

De prachtige canyon

Karen en Annelies, Vlaamse waterratten in Nicaragua.

Op zondag beslisten we om samen met Reninka en haar gezin, Fran (echtgenoot), Wara Liz en Yarince (kinderen), en enkele Belgische en Nicaragüense vrienden een wandeling te maken en daarna stoofvlees en frietjes te eten. De wandeling schatten we een 2-tal uur. Na het verloren lopen, werd het een wandeling van 6 uur. Onderweg klopten we aan bij een plaatselijke familie om eten en drinken te vragen. De bruine bonen hebben nog nooit zo lekker gesmaakt met onze reuzenhonger. Maar de natuur was adembenemend!!! En het stoofvlees met frietjes deste lekkerder na ons onvoorzien avontuur. Merci Reninka voor de ongelofelijke gastvrijheid en de leuke en gezellige momenten samen!

Fran en Yarince trekken de kop van de wandelstoet

Het is héél warm, maar Wara Liz blijft glimlachen en genieten.

Een uitzicht op de omgeving rond het stadje La Trinidad

We hebben het plateau bereikt.

impressionante maïsvelden

Een lunchstop bij de plaatselijke bevolking.

Al tegen de avond en nog niet thuis.

Eindelijk thuis, nog even bekomen met een pintje en gezang en dan lekker stoofvlees met Belgische frietjes.

Maar nu alweer ferm aan het werk, hé Filip… Een cursus gegeven rond kwaliteitszorg binnen de school, vergaderingen met leerkrachten om verder te bouwen aan ons curriculum en heel veel computerwerk.

groepswerk in de cursus rond kwaliteitszorg.

Mooie en interessante resultaten.

Een spelletje tussendoor om het nut van een goede, kwaliteitsvolle communicatie te laten zien en beleven.

Kriepen en trunten of echt ziek?

Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog iets op mijn blog gezet heb. Weinig tijd, veel werk en al een aantal weken dat ik mijn fototoestel niet bovengehaald heb… Maar nu toch een berichtje.

Vorige week donderdag werd ik ´s nachts wakker met rugpijn ter hoogte van mijn nieren. Naar het toilet (buiten in het gras, want het WC-kotje is te donker en te akelig en al lelijke-beesten-ervaringen meegmaakt) en dan terug in bed. Als ik ´s morgens opstond was het met diezelfde pijn ter hoogte van mijn nieren. Maar geen tijd om naar de dokter te gaan, en trouwens te ver, dus gewoon naar het werk. Maar de pijn werd steeds erger, tegen de middag wist ik niet meer hoe op een stoel te zitten om de pijn makkelijker te verbijten. Ik was toch wel ongerust. Mijn nieren? Zou het anderhalve jaar ongefilterd kraantjeswater dan toch negatieve effecten hebben? Maar het rare was dat tegen het einde van de namiddag de pijn naar mijn heupen gezakt was. ´s Avonds ongelofelijke spierpijn, vooral in mijn heupen en benen, koorts en een ontstoken mond. Vrijdag van hetzelfde, maar de spierpijn nog iets erger dat ik tegen de middag geen zin meer had om op te staan en naar het toilet te gaan, het was me echt waar vooruitsleuren. En terug die koorts. Ik was tegen dan nog een beetje ongeruster.

Zaterdagmorgen was het dan beter, maar toch besloot ik om naar Cojutepeque te gaan naar het hospitaal van de Vlaamse nonnekes. Daar een urine- en bloedstaal laten nemen en het onderzoek afwachten.

Ik ga niet graag naar de dokter, want al meer dan één keer kwam ik het tegen dat ik me ongelofelijk ziek voelde totdat ik de consultatie binnenkwam en dan wonderbaarlijk genezen was, ik voelde geen pijn meer en moest dan zeggen: “gisteren…” Een klein beetje schaamtelijk?

Maar enfin, nu dus een heel stuk beter bij de dokter binnen, een heel sympathiek mevrouwtje. Ze bekeek de resultaten van het onderzoek en met mijn nieren alles ok. Wat een opluchting!!! Maar een vermoeden van “Dengue” of “Knokkelkoorts”, een beetje te vergelijken met malaria. Voor meer informatie zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Dengue

Ik kreeg een koortswerend middel en de opdracht veel te drinken en te rusten, en dan maandag terug te keren om te zien hoe mijn bloed evolueerde.

Ik geloofde er eerlijk gezegd niet veel van, want ik voelde me precies beter, maar de dokter zei me dat Dengue ook in aanvallen werkt en dat ik me in de namiddag weer slechter kon voelen.

En zo gebeurde het: in de namiddag terug een barstende hoofdpijn, koorts, spierpijn en ongelofelijk moe. Op zondag dan al iets beter, geen koorts meer, minder spierpijn, maar wel nog erg moe. En dan op maandag terug naar het hospitaal voor het nieuwe bloedonderzoek.

Uit het nieuwe bloedonderzoek bleek dat ik een virale infectie had, maar geen dengue… Oefff!!!

Dus na de consultatie gewoon terug aan het werk. Maandag en dinsdag nog wat moe, maar nu terug springlevend!!!

Was het dus gewoon kriepen en trunten of echt wel een beetje ziek? Who knows… In ieder geval, ´t is voorbij!

El Salvador, “El Pulgarcito”, in beeld…

Ik heb enkele foto´s die weinig woorden nodig hebben om een kantje van El Salvador te laten zien. Foto´s die overtuigen dat dit “pulgarcito”, “vlooienlandje” echt wel de moeite waard is…

Lekker, gezond en fris...

Jonge marktkramers

Kerktoren van Jocoaitique

Een lemen huisje in Jocoaitique

Een gepleisterd lemen huisje in Jocoaitique

Nog steeds een erg gebruikelijk vervoersmiddel in de dorpen

Een colibri in zijn vlucht

De torogoz, de nationale vogel van El Salvador

Een kikker op een stokje